dagboek #3 - herfsthuismoeder

dit schreef ik een jaar geleden, maar dit jaar is het helaas niet veel beter.

wel beter, maar niet veel.

07/12/’23

Abel 4,5j - Loes 8 maanden

gisteren wou ik nog eens een stukje schrijven.

ik kwam echter niet verder dan: lief dagboek, ik ben moe.

vandaag een nieuwe dag, een nieuwe poging.

ik heb mezelf ondertussen ook een nieuwe naam gegeven: herfsthuismoeder.

sinds het begin van de herfst zijn de kindjes en ik aan één stuk samen, of elkaar afwisselend, ziek.

het is hier één grote shitshow - sorry voor de woordkeuze.

en dan vraag ik mij serieus af: hoe doen anderen dat?

ik zit echt gewrongen met het feit dat je niet kan thuisblijven van je werk om voor je kind te zorgen.

er is altijd iemand de dupe: ofwel jij die problemen krijgt op het werk als je niet gaat - of je zorgen maakt over je kind omdat je wel gaat, ofwel je kind, dat eigenlijk het liefst bij jou is als hij/zij zich slecht voelt.

het feit dat zoveel ouders hun kind ziek naar school / kinderdagverblijf sturen is volgens mij een symptoom van een ziek systeem, dat dringend moet worden genezen.

ik heb momenteel het geluk om zelf ruimte te kunnen maken – niet financieel, dat niet - om er voor de kindjes te zijn en voor hen te zorgen.

voor mezelf zorgen is dan weer een andere kwestie, want álles valt nu ook op mij – ziek of niet, ik moet erdoor.

wanneer ben ik ook weer voor het laatst in de douche geweest? en is het wel verantwoord dat ik als een zombie achter het stuur zit? dat ik als een kaartenhuisje in elkaar zak waar mijn twee kindjes bij zijn? waarom kan ik niet slapen, terwijl ik uitgeput ben?