dagboek #1 - monster

af en toe deel ik iets uit mijn ‘dagboek’ - niet dat ik werkelijk een dagboek bijhoud, maar soms schrijf ik wel eens op wat er die dag gebeurde, om het beter te kunnen vatten

19-05-2022: het monster in mij

Abel 3j

er zit een monster in mij.

dat weet ik al lang.

ik hou hem het liefst ingeblikt,

verscholen achterin de kast.

daar moet hij blijven.

maar deze week heeft het monster al drie keer staan schreeuwen tegen mijn zoontje.

ook vanavond.

lang verhaal kort:

hoogsensitieve vermoeide mama haalt na het werk nog meer vermoeid (hoogsensitief*) kindje van de schoolopvang, ideaal scenario voor ontploffingen in huis.

lang verhaal lang:

wanneer hij me ziet toekomen bij de opvang loopt hij weg.

meerdere keren moet ik hem gaan zoeken, achter hem aan hollen, weghalen van plaatsen waar hij niet mag komen.

ik schaam me omdat andere ouders waarschijnlijk denken dat ik ‘mijn kind niet onder controle kan houden’.

ik word boos en duw hem in de buggy.

het monster is wakker geworden en zit klaar om uit zijn blik te springen.

mijn zoontje wurmt zich weer uit de buggy.

ik draag hem een stukje, maar uiteindelijk wordt het dragen – met bijhorend geschreeuw in mijn oor - en terwijl duwen tegen de buggy in de brandende zon, me teveel.

gelukkig wil hij nu knuffelen.

daar staan we dan.

uiteindelijk lukt het me toch om hem in de buggy te zetten en een boterham te geven – oef, dat wordt dan thuis al geen strijd meer.

thuisgekomen is er geen houden meer aan.

niets is goed, alles is nee.

ik mag niets, hij wil alles.

ik krijg vuisten tegen mijn benen, autootjes naar mijn hoofd geslingerd en non-stop geschreeuw en gehuil.

als ik niet op een bepaalde manier ergens sta, of beweeg, kan dat niet voor hem.

alles moet op zijn manier.

na de vorige keren heb ik me voorgenomen om rustig te blijven,

en het lukt.

helemaal tot en met één filmpje en ‘nee geen twee’.

helemaal tot en met een half uur op het potje te blijven zitten zonder resultaat.

helemaal tot en met zijn kleren uit frutselen terwijl ik hem in de lucht hou omdat hij niet wil zitten of rechtstaan of liggen of wat dan ook.

helemaal tot en met het wassen terwijl hij niet gewassen wil worden, maar wel zwart ziet.

helemaal tot aan… uit het bad komen.

eerst wou hij niet in bad, nu wil hij er niet uit.

zijn gezicht mag niet nat zijn, het water moet in bad blijven.

hij zegt dat hij niet wil slapen, maar ik weet dat dat is wat hij nodig heeft.

dus ik wil hem eruit - liefst zonder mijn rug kapot te maken.

ok dan toch rug kapot maken, want hij wil niet rechtstaan.

dat alles.

voer voor het monster.

eindelijk ben ik vrij, denkt het monster, en hij grijpt mijn kind uit bad en zet hem nogal hardhandig op de badkamerkast.

GENOEG JE MOET LUISTEREN IK BEN HET BEU

het monster leeft zich uit.

snel afdrogen, een tandenborstel in de mond duwen om ze vervolgens in de wastafel te smijten, en hop de trap op.

geen boekje, geen pyjama.

gewoon op bed dumpen en de deur toe trekken met een harde klap.

de trap afstormen.

en ik hoor mezelf - stil - zeggen: stom kind.

het monster viert zijn overwinning, de mama zakt verscheurd van verdriet op de badkamervloer.

huilend luister ik naar de hysterie van mijn kind.

ik moet bedaren.

hij moet bedaren.

gemene vragen komen op in mijn hoofd.

ben ik een slechte moeder? is hij een rotkind?

ik weet wel beter, maar ik ben ten einde raad.

wanneer wordt het makkelijker…

ik wil zo graag een zachte, lieve mama zijn, maar soms is het alsof hij van me vraagt dat ik dat niet ben.

ik doe zo hard mijn best om hem goed te doen voelen,

probeer op alle vlakken rekening met hem te houden.

het is vermoeiend om bij elke stap te moeten nadenken wat zijn reactie gaat zijn.

alsof mijn inspanningen nooit goed genoeg zijn.

het voelt ondankbaar.

op deze manier wil ik geen tweede kind.

die gedachte vind ik enorm lastig,

want eigenlijk wil ik er vier.

ik krijg vaak te horen dat hij ‘altijd heel vrolijk is’, en zeg dan vaak een beetje lachend terug: hij is intens in al zijn emoties…

die intensiteit, die onrust bij hem, zijn soms moeilijk om te dragen.

zeker als ik zelf te weinig momenten tot rust heb kunnen komen.

dan schreeuwt mijn lichaam het uit.

ik ga over mijn grenzen.

en wanneer dat nog niet genoeg blijkt te zijn,

schreeuw ik het ook letterlijk uit.

dit is niet wie ik ben.

dit is niet de mama die ik wil zijn.

ik wil geen monster zijn.

*ik zet dit tussen haakjes, omdat ik het nog wat vroeg vind om hem 'een label' toe te wijzen. dat label heeft mezelf wel enorm geholpen, maar ik wil dat nog niet vastleggen voor hem. ik ben ook bang dat ik mezelf teveel op hem projecteer, dus ik probeer er voorzichtig mee om te gaan. maar natuurlijk zijn er veel dingen die er - zo lijkt het toch - meer en meer op wijzen dat hij het ook is. zoals het feit dat hij niet tegen bepaalde geluiden en lawaai kan, een enorme sfeerspons is, meteen aanvoelt wanneer ik me niet goed voel en me dan wil helpen, etc. onlangs zei hij nog - ondertussen is hij 5 jaar - dat 'altijd als iemand pijn heeft, hij dan ook pijn heeft'. wanneer ik nog eens lees in boeken over hoogsensitieve kinderen, of bijvoorbeeld dit artikel op Mamabaas 'veroordelende blikken die me deden twijfelen', gaan er altijd schokken van herkenning door me heen. maar het blijft moeilijk om te weten wat er juist in hem omgaat, en hoe ik er als hoogsensitieve mama best mee omga.