over de gulden middenweg

relativeren is een fucking kunst.

ok, ik zeg – bijna - nooit fucking, maar het is hier wel op zijn plaats.

ik heb namelijk fucking grote bewondering voor mensen die goed kunnen relativeren.

als er één skill is waarvoor je dankbaar zal zijn dat je het hebt aangeleerd in je leven, is het wel dat.

en zo komen we meteen bij het goede nieuws: relativeren kan je leren!

niet van vandaag op morgen.

misschien ook nog niet op overmorgen.

een kunst aanleren doe je stap voor stap.

oefening baart kunst.

begin bij het begin: laat het in eerste plaats een intentie zijn.

de intentie om ok te zijn met alles - ik quote hierbij Jasper Steverlinck, die misschien ook iemand anders quootte, enzoverder - hoe gaat dat met quotes?

alleszins, ik strooi hier graag nóg wat quotes die jou misschien kunnen helpen om te leren relativeren:

zorgen voor morgen
voor alles is er een oplossing
what is done in love, is done well
see the good

schrijf ze op je spiegel, zeg ze als mantra in je hoofd, tatoeëer ze op je arm, maak ze je innerlijke stem.

veel dingen wíl je wel, maar kies je (on)bewust voor om niet te doen omdat het qua budget / planning / energie / fysieke of mentale gesteldheid / ... niet lukt.

en dat is dus helemaal ok.

je bent nog altijd goed bezig.

het gaat om manieren te vinden die voor jou werken,

anders hou je het gewoon niet vol.

de gulden middenweg is the way to go!

dat geldt voor kleine dingen, zoals je benen (nog) niet kunnen strekken bij de downward facing dog, of de afwas laten staan tot morgen en jezelf een schouderklopje geven voor al de rest dat je wel gedaan gekregen hebt, of je kinderen afzetten aan school terwijl je zelf nog in pyjama bent.

dat geldt ook voor grotere dingen, de Dingen Des Levens...

daarvan geef ik graag een aantal persoonlijke voorbeelden:

ik probeer zoveel mogelijk ecologisch verantwoorde keuzes te maken, maar ik ben flexitariër in plaats van vegetariër, ik koop zowel de witte producten als bioproducten, en soms neem ik de auto en negeer het stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “je bent aan het vervuilen”.
ik probeer mijn huishouden goed te doen, maar ik probeer er ook ok mee te zijn dat het huis soms weken niet gepoetst wordt, dat de ruiten altijd vuil zijn, en dat mijn todo-lijstjes zelden afgewerkt zijn - ik probeer ze niet meer als dwingend te zien, meer als houvast: als het leven eens anders loopt, dan is dat zo.
ik probeer een goede mama te zijn – en deze raakt een gevoelige snaar, maar ik ben ook meer en meer een trotse loederploetermoeder, die lui ouderschap - overgoten met veel liefde - steeds aantrekkelijker vindt, en zich verontschuldigt tegenover haar kinderen en zichzelf na een woede-uitbarsting - meestal te wijten aan een overprikkeld zenuwstelsel.

laat niemand je wijsmaken dat je best doen niet goed genoeg is.

de wereld zal niet vergaan als je todo-lijstje niet is afgewerkt - misschien wel als je de auto pakt – zwijg, stemmetje!

probeer voor jezelf een balans te vinden tussen dat engeltje en dat duiveltje op je schouders.

het probleem met niét relativeren is dat je er zelf verbitterd en verdrietig van wordt, zonder dat je het door hebt.

dat wil je jezelf niet aandoen.

been there, done that.

leren relativeren is niet makkelijk, maar uiteindelijk zal je het jezelf wel makkelijker maken.

en dat, lieve mens, is zelfzorg.