over zelfzorg - de basis
- arnekelders
- 23 feb 2024
- 4 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 29 apr
ten eerste: ja, je verdient zelfzorg
ten tweede: lees dit boek: ‘zelfzorg is het begin van alles’ – Nina Mouton
ten derde: ik weet ook – uit ervaring – dat tijd iets kostbaars is in een klein gouden doosje, waar niet mag worden aangekomen
ten vierde: ik ben absoluut geen ‘zelfzorgexperte’, louter een perfectionistische, hoogsensitieve, onzekere mama en people pleaser, die ontdekt heeft dat zelfzorg de sleutel is tot een gelukkiger leven, meer zelfliefde, en zachter ouderschap 😊
ten vijfde: er moet helemaal niets
als je er in slaagt om voldoende voor jezelf te zorgen en op tijd tot rust te komen, gaat de rest ook gewoon gemakkelijker.
– Nina Mouton
dat is het dus.
nagels en koppen.
wanneer ik dit las, ten volle besefte en uitprobeerde, merkte ik dat het werkte. eureka…
dat uitproberen ging uiteraard met vallen en opstaan, maar hoe meer ik merkte dat het werkte, hoe meer ik erin begon te geloven, hoe meer ik het begon toe te passen.
en ik kwam best van ver. laten we zeggen dat ik, toen ik voor de eerste keer mama werd, wel wist dat het bestond, zelfzorg, en ook wel voelde dat ik het nodig had, maar het toepassen? ik schaamde me al als ik alleen nog maar dacht aan ‘even niets doen’*.
er moest altijd wel iets gebeuren.
wanneer ik er nu op terug kijk, vind ik het eigenlijk absurd hoe ik die eerste jaren bleef gaan, en voortdurend los over al mijn grenzen ging.
in ieder geval, nu is het anders. de maanden na de geboorte van ons tweede kindje waren ook wel pittig omdat de combinatie met een hevige, gevoelige kleuter niet evident was, en ze enkel in de draagdoek kon slapen als een lief, klein koalaatje.
maar toen ze na vijf maanden lekker in een bedje in slaap kon vallen, en dus zonder dat ik mij daar - al te veel - zorgen over moest maken, kon opstarten bij de kinderopvang, bleef ze vanaf dan op dinsdagen thuis bij mij. die dagen – en de miljoenen dagen dat ze ziek was/is - heb ik mezelf nu voorgenomen om niets doen tijdens haar dutjes - behalve eten of lezen. dat lukt niet altijd, maar toch. als ze wakker is doen we dan samen wat huishouden. ik leg mezelf hierbij niets op. als het niet lukt, lukt het niet.
en dus… het werkt. ik heb meer energie voor haar!
en, iedereen blijft rustiger! want die kinderen spiegelen als zot, toch?
terug naar de basis nu: zelfzorg is voor iedereen belangrijk. van levensbelang, zou ik durven zeggen. ik weet dat het niet evident is, en zeker niet met een kersverse baby, maar wat het voor mij gemakkelijker maakte, is dat ik het probeerde te aanvaarden: het is moeilijk nu, mijn wereld is even heel klein, maar het is ok. het hielp om mij er niet voortdurend tegen te verzetten. want dan zit je in een constante strijd die je niet kan ‘winnen’.
aanvaarden dat het nu even zo is, doet al veel.
en als je dagelijks een check kan doen of je basisbehoeften vervuld zijn, is het ook al veel. heb ik gegeten? gedronken? ben ik naar de wc gegaan?
dit zijn basisbehoeftes, geen zelfzorg, ik weet het, maar deze moeten wel eerst in orde zijn voordat je er meer aan kan toevoegen. in het begin zijn dat kleine dingen, zoals een badkamerritueeltje, maar probeer daar extra hard van te genieten, de rest komt echt terug. na verloop van tijd zal je steeds meer terug kunnen doen.
er komt meer ademruimte.
*en ook nog even over dat niets doen...
ik kan het niet beter verwoorden dan Mama Baas:
je hoeft zeker en vast ook niet altijd iets te doén in de tijd voor jezelf. integendeel, niets zo belangrijk als bewust effe niks… geen nieuwe informatie via smartphone of pc, geen opdrachten die moeten vervuld moeten worden, geen verzoeken van je kinderen waarvoor je je moet dubbel plooien …
niks, .. . genieten van het nietsdoen, op adem komen en herstellen. ons lijf heeft die b.e.n.-tijd nog om herstelhormonen aan te maken en zo weer in balans te komen op alle vlakken.
wanneer je dit niet doet dreig je in een staat van zogenaamde arousal te komen die onze reflexen om te vechten of te vluchten gaat activeren. dit wil zeggen dat je gaat boos worden, je kinderen voortdurend gaat terecht wijzen, niets van hen kan verdragen of je gaat verliezen in sociale media om te vluchten van de realiteit of dergelijke meer. er kan geen sprake zijn van verbinding en het genieten is ver weg. bovendien leren je kinderen veel meer van je gedrag dan van je woorden. als jij niet toont dat het helemaal ok is om jezelf te begrenzen en goed voor jezelf te zorgen, hoe moeten ze het dan leren?
En lees, terwijl je bezig bent, misschien ook even deze:
Opmerkingen