met studio zacht wil ik vooral positieve vibes verspreiden, maar ik wil ook eerlijk zijn.
het is door de eerlijkheid van anderen dat ik mezelf beter heb leren kennen,
en heb kunnen aanvaarden.
mama worden is voor mij het begin geweest van een moeilijke zoektocht.
of eigenlijk zat ik al middenin die zoektocht zonder dat ik het besefte.
mijn zwangerschap verliep fysiek goed, maar mentaal had ik het moeilijk.
ik liep over van de stress omdat ik alles perfect in orde wou voor de komst van de baby.
ik bleef hard werken tot een week voor mijn bevalling,
met een baas die toen nog op mijn bureau kwam slaan en tierde dat ik meer moest werken.
de bevalling was zwaar, door sommigen traumatisch genoemd,
maar ik weet nog altijd niet wat ik daarmee moet.
in totaal heeft het zo’n vierentwintig uur geduurd, waarvan twaalf uur - de nacht - pijnlijke arbeid, tot overgeven toe.
ik riep NEE in plaats van ja.
ik stelde mezelf teleur.
ik kon niet meer, maar ik zou niet opgeven.
uiteindelijk werd er beslist om verdoving te geven.
dat ging zo: 'ik denk dat we nu best toch verdoving geven, je bent uitgeput', 'ok dan...'.
stilzitten voor een ruggenprik tijdens het opvangen van een wee, was misschien nog wel de grootste uitdaging.
helaas sloeg de verdoving niet meteen aan en moest de anesthesist opnieuw komen.
toen het opeens al tijd bleek om te persen, begon de verdoving te werken.
en ik was dankbaar dat ik niet meer voelde hoe ze knipten, en hoe Abel met behulp van een zuignap geboren werd.
om 10.04u ’s ochtends die dag beleefde ik het gelukkigste moment van mijn leven.
mijn baby lag op mijn buik.
ik kon het niet geloven.
door de knip kon ik een week niet zitten en amper opstaan uit bed.
de eerste dagen kon ik hierdoor, en door aanhoudende migraineaanvallen,
niet zelf voor hem zorgen.
dat, en het feit dat mijn kamergenote hurkte en rondhuppelde alsof er nooit iets was gebeurd, deed pijn.
de maanden daarop waren de moeilijkste en eenzaamste maanden uit mijn leven.
ik had zo uitgekeken naar die babyperiode, die roze wolk.
dit was eindelijk iets wat ik goed zou kunnen.
maar de tranen bleven komen.
zowel bij mij als bij Abel.
ik snapte helemaal niets van het urenlange gekrijs.
ik voelde dat er iets mis was, maar ik kon hem niet helpen.
die gedachte maakte me gek.
er was iets met zijn buikje,
dit was erger dan krampjes.
maar het was alsof niemand mij geloofde,
en ik begon te twijfelen aan mijn moedergevoel.
op een dag - na veel doktersbezoeken - besloot ik naar het ziekenhuis te gaan.
als een soort dramatische scène uit een film, wandelde ik er met hem op mijn buik door de stortregen naartoe en 'eiste' dat ze me hielpen.
maar ik werd naar huis gestuurd.
verdere onderzoeken zouden hem alleen meer stress geven en meer doen wenen.
ik voelde me afgewimpeld.
het was alsof ze zeiden dat ik overdreef.
ik had me nog nooit zo alleen gevoeld.
omdat Abel niet in zijn bedje in slaap kon vallen, ging ik uren met hem wandelen terwijl mijn lichaam kreunde onder het slaaptekort.
hierdoor kon ik nooit recupereren van de zware nachten en vroege ochtenden.
afgezien van die wandelingen kwam ik amper buiten.
ik was bang voor de onrust van Abel, en het feit dat ik niet altijd wist wat te doen.
bang voor de reacties van anderen.
ik benijdde de ouders die met hun baby iets konden gaan eten, of een koffie gaan drinken.
ook de borstvoeding voelde als een hel en ik voelde me gefaald.
mijn lieve baby gaf me stress.
ik gaf mezelf stress.
en de moeilijkste vraag die ik mezelf ooit had gesteld, kwam naar boven:
gaf ik hem ook stress? kwam het door mij dat hij zoveel huilde?
ik had nergens meer zin in.
ik was nog maar een schim van mezelf.
ik had het idee dat het vanaf nu altijd zo zou zijn, zo zou voelen.
gelukkig besloot mijn lief - zonder dat ik het wist - de vroedvrouw hierover aan te spreken.
eerst was ik boos op hem.
maar zij bevestigde dat ik alles te goed wou doen, vragen stelde die niemand ooit stelde,
me teveel zorgen maakte.
en ik wist dat het waar was.
dat, en het feit dat mijn schoonmoeder soms een dag kon overnemen, is mijn redding geweest.
ik had niet door dat ik op de rand van een ravijn stond, met één voet al bengelend boven de afgrond, en een licht briesje mij over de rand kon duwen.
de psychologe hielp me stap voor stap de donkere wolken uit mijn hoofd te verdrijven.
hoewel ik terug het gevoel kreeg dat ik kon ademen,
heeft dit allemaal nog lang sporen nagelaten.
en een slaaptekort haal je niet zomaar in.
ondertussen gaat het goed met mij, met ons.
ik ben meestal gelukkig.
mijn zoontje is nog steeds gevoelig aan prikkels, soms moeilijk te lezen, en een slechte slaper.
hij is ook, en altijd al geweest, het beste kind van de wereld.
ik vertel dit alles om andere mama’s te bereiken en te kunnen zeggen dat ze niet alleen zijn.
het is zo belangrijk dat we onze verhalen met elkaar delen.
de leuke, en de moeilijke.
dat het goed komt.
dat heb ik te weinig gehoord.
dat het goed komt.
liefs
Laura
meer lezen:
in het boek '(On)troostbaar' van Lore De Vilder (mama baas) vertellen mama's en papa's over hun baby die meer huilt dan gemiddeld. Ze voelen aan dat er iets niet klopt, en bewegen hemel en aarde in hun zoektocht naar een oplossing. Ze snakken naar rust, stilte en slaap; maar vooral naar een gelukkige baby die geen pijn of ongemakken meer heeft. Die mama's en papa's vertellen eerlijk over de impact van een baby die veel huilt, de gevolgen ervan op het gezin en het onbegrip waar ze vaak op stuiten
'Verlos ons' - Uwe Porters
'Waar zijn de wolken' - Suzanne Grotenhuis
'Dagboek van een vroedvrouw' - Elke Notebaert
https://www.de-wolk.be/index.php/verhalen/een-wolk-heeft-alle-kleuren
(verschijnt binnenkort: 'De post partum revolutie' - Kirsten Ginckels)
hulp nodig?
praat met je vroedvrouw
praat met andere mama's die op dezelfde golflengte zitten - maar vergelijk niet
praat met een psycholoog die veel met mama's werkt
praat met ... iemand
en wees eerlijk, met jezelf en naar anderen toe