over zacht mama zijn
- arnekelders
- 28 jul 2024
- 4 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 29 apr
deze blog schrijf ik voor alle ouders die – soms of vaak - te streng zijn voor zichzelf. daar ken ik namelijk alles van. echt een pro hier op het vlak van hoge latten leggen en zo. maar wat ik je dus wil zeggen: je mag een beetje zachter zijn voor jezelf. je bent goed bezig. het feit alleen al dat je daaraan twijfelt, en dat je nadenkt over hoe het beter/anders kan, maakt je een goede ouder.
eerst een verhaaltje:
ik herinner me de eerste keer dat ik riep tegen mijn zoontje. mijn lief ook. ook al was die er op dat moment niet bij. Abel was bijna één jaar. na een zoveelste hysterische aanval bij thuiskomst – lees: extreme ontlading na een dag in het kinderdagverblijf, kon ik niet meer rustig blijven. ik begon mee te roepen: stop stop stoooop! uiteindelijk schreeuwde ik zo hard, dat hij schrok en stil werd. daarna begon hij terug te huilen. krijsen is eigenlijk een beter woord. krijsen en kronkelen alsof hij vermoord werd. toen ik hem uiteindelijk, na een verschrikkelijke strijd bij alles, in zijn bedje gelegd kreeg en hij rust vond, tuimelde ik bijna de trap af, om vervolgens, vanaf het moment dat ik wist dat hij me niet meer kon horen, uit te barsten in een hysterische huilbui. daar zijn we allebei goed in blijkbaar - hoogsensitiviteit geeft alles ook wel een iets dramatischer tintje, denk ik. meer dan een uur kon ik niets anders doen dan huilen. tegen de tijd dat mijn lief thuis kwam, was ik aan het hyperventileren. gelukkig kreeg hij me rustig en kon ik met veel gehakkel uitleggen wat er was gebeurd. daarbij bombardeerde ik mezelf tot slechtste moeder van de wereld en opperde zelfs om weg te gaan ‘omdat ik niet deugde voor mijn lief kindje’.
geen mooi verhaal he? ik zal je nog eentje vertellen:
ik was eens een nacht alleen thuis met mijn dochtertje Loes. ze was ongeveer 9 maanden oud op dat moment. ’s avonds kon ze niet slapen en was hysterisch aan het wenen. niet zo hysterisch zoals Abel dat kon, maar toch. ik had alles geprobeerd om haar rustig te krijgen. ik wist me geen raad meer. uit onmacht heb ik tegen haar geroepen: Loes! ik weet niet meer wat ik moet doen, stop ermee! en dan, met een zachtere stem: asjeblief, ik ben moe, Loes… uiteindelijk is ze in m’n armen in slaap gevallen, het allermooiste gevoel in de wereld. en ik heb mezelf vergeven, en ik heb tegen haar gezegd: sorry, ik hou van je.
mooier verhaal? ik vind alleszins van wel. naast het feit dat Loes mijn tweede kindje is, en een – zo lijkt het toch - minder gevoelig zieltje, was ik nu minder streng voor mezelf. en ik heb mezelf vergeven. en we leefden nog lang en gelukkig ;)
ik kan je helaas nog veel verhalen vertellen waarin schuldgevoel een glansrol op zich nam: bijvoorbeeld over het niet gezien te hebben dat mijn dochter een sticker in haar mond stak en er bijna in stikte, of over rusten (fyi rusten is goed, doe dat!), of over stoppen met borstvoeding. het voelt zo vaak alsof we falen, maar eigenlijk is het vaak vooral balen*.
waarom straffen we onszelf met schuldgevoel, terwijl we allemaal gewoon maar mens zijn?
nog voorbeelden van mens zijn:
niet alles kunnen oplossen
niet altijd aan kunnen staan
niet alle ballen in de lucht kunnen houden
vuil zijn - je kind of jij of je huis – maakt helemaal niet uit
leugentjes voor bestwil
samen slapen
poetshulp inschakelen
aftellen naar bedtijd
je kind niet elke dag verse maaltijden voorschotelen omdat je je energie anders wil gebruiken, of wil rusten. potjesvoeding, schoolmaaltijden en af en toe 3 keer op een dag boterhammen: da’s allemaal ok
je kind naar de opvang laten gaan omdat je nog even moet bekomen van je dag
je kind in zijn kleren laten slapen omdat een pyjama aan doen er echt teveel aan is op dat moment – choose your battles!
je kind tv laten kijken omdat je zelf rust nodig hebt
je kind een koek geven, al dan niet als lokmiddel – de wereld zal niet vergaan
je. hoeft. niet. perfect. te. zijn.
meer nog: als je toont aan je kinderen dat je niet perfect bent, voelen zij ook niet de nood om dit ongezonde doel na te streven.
ik zal nooit die eerste keren dat ik tegen m’n kinderen geroepen heb vergeten, maar ik zal ook nooit opgeven om verbinding te zoeken en te tonen dat ik hen onvoorwaardelijk graag zie. en dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait: liefde. liefde is alles.
achteraf wil je met een lach op je gezicht kunnen terug denken aan deze periode. liefde en verbinding zorgen ervoor dat de moeilijke momenten vervagen. je zorgen maken en jezelf een schuldgevoel aanpraten zijn energievreters en maken je onnodig onrustig. de ‘mental load’ en de druk van de maatschappij maken het ons al moeilijk genoeg om in het moment te kunnen zijn… doe maar gewoon wat je (moeder)hart, je buikgevoel en je lijf je vertellen. de rest doet er écht niet toe.
en ook wel dit:
trouwens, iedereen doet maar wat hoor. niemand weet ‘hoe het moet’. stiekem zijn we allemaal ploetermoeders en -vaders. ploetermensen.
dus, lieve jij, je mag een beetje verzachten. je doet dat goed. vergeef jezelf. wees minder streng. je verwachtingen voor jezelf zijn hoger dan die van wie ook. en zeker dan die van je kinderen, die willen gewoon liefde.
en een koek ;)
groetjes,
je trouwste loedermoeder
*prachtige passage uit het boek 'dagboek van een vroedvrouw' - Elke Notebaert:
verder lezen:
= over perfectionisme, prachtig verwoord: ...het mooie is dat je door zacht te zijn, ontmoet je wie je echt bent. door perfect te willen zijn, ontmoet je de persoon die je wou dat je was of ergens bedacht hebt. je wereld verandert dus door dat perfectionistische kantje van jezelf wat los te laten. loslaten is op de eerste plaats accepteren dat het er is. daarna kan je pas het zachte, liefdevolle toelaten voor jezelf...
Opmerkingen