dagboek #4 - kerstlichtjes

ik schrijf dit terwijl we onderweg zijn naar mijn schoonmoeder om oudjaar te vieren.

de kinderen zijn wonderbaarlijk rustig op dit moment.

mijn onrust is echter groot.

hoe hard ik ook probeer om me te laten leiden door de kerstlichtjes, ik neig toch te verdwalen in de donkere dagen.

ik weet dat niet iedereen mijn gevoel deelt, maar ik kijk normaal enorm hard uit naar de kerstperiode.

en zeker dit jaar: de eerste keer dat we met ons gezinnetje een paar dagen samen thuis konden zijn.

jammer genoeg had ik er weer een te romantisch beeld van.

bommetjes bleven maar ontploffen.

ieder op zijn beurt: de kinderen, mijn lief, ik.

ons dochtertje en ik werden ook ziek, waardoor de avonden en nachten hels waren.

de ochtenden eigenlijk ook.

de verbinding die ik dacht die we gingen ervaren – en waar we echt nood aan hadden, was volledig kwijt.

in plaats van dingen te herstellen, maakten we ze nog meer kapot.

iedereen had andere dingen nodig, en we konden elkaar niet helpen.

waarom had ik het ook zo moeilijk om dingen los te laten?

als een bezetene bleef ik de ruimte ‘scannen’: waar ligt er nog rommel of was? waar zijn er vieze plekken? wat moet er nog gedaan worden?

ik voel zo een pijnlijke teleurstelling in alles.

terwijl de tranen hier op de achterbank van de auto stiekem over m'n wangen rollen, probeer ik te vechten tegen het idee dat alles wat ik probeer mislukt.

of ik eigenlijk wel gemaakt ben om mama te zijn.

of dat wel verantwoord is als hsp.

het valt me allemaal zo zwaar.

het voelt als willen, maar niet kunnen.

en ik wil zo graag.

ik ben zo graag mama.

ik weet dat ik kan me nogal in de donkerte kan verliezen, maar ik weet ook dat deze donkere dagen en gedachten tijdelijk zijn.

de zon gaat terug schijnen, dat is een zekerheid.

en ons zoontje zal weer zeggen dat hij van me houdt.