over verbinding met je (innerlijke) kind

arnekelders
12 mei
8 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 16 mei

als mama van een temperamentvol, (hoog)sensitief kereltje weet ik hoe moeilijk het kan zijn om een band op te bouwen en te behouden met je kind. er kruipt best veel werk en energie in.

en als ik eens een steek laat vallen, is dat meteen merkbaar.

daardoor lijkt het soms dat mijn – nochtans alomtegenwoordige, onvoorwaardelijke - liefde niet genoeg is voor hem.

sommige periodes voelt het ook echt alsof ik hem ‘kwijt’ ben.

bij ons dochtertje is dat een veel rustiger, schijnbaar vanzelfsprekender parcours. niet dat dat daarom beter is, het is gewoon wel minder vermoeiend…

either way, het belangrijkste in het opbouwen van een goede band met je kind is, volgens mij, dat je kind zich gezien en gehoord voelt.

als ik ten rade ga bij mijn eigen innerlijk kind, kan ik alleszins veel daarnaar herleiden.

deze 10 tips helpen jou op weg om te verbinden met jouw (innerlijke) kind:

1 - probeer te achterhalen wat je kind nodig heeft:

bij baby’s is dat vaak best moeilijk, ik weet het.

en ook bij oudere kindjes is dat niet altijd evident: zij kunnen al wel praten, maar kunnen daarom niet altijd zeggen wat ze nodig hebben.

wanneer jij responsief reageert op je baby en mee zoekt naar wat je kind nodig heeft, versterkt dat jullie band. zelfs als je niet meteen een oplossing vindt, is het feit dat je mee zoekt naar wat hen beter zou doen voelen, genoeg.

het humeur van je kind – en daarmee ook de aanspreekbaarheid, de ‘benaderbaarheid’ - kan bijvoorbeeld echt al veel verbeteren door hem simpelweg een cracker, melk of water te geven.

het kan ook zijn dat je kindje nabijheid of nood aan ontladen/ontprikkelen nodig heeft: twee dingen die volgens mij gerust ook onder de noemer basisbehoeften kunnen vallen.

en dat geldt dus ook allemaal voor jouw innerlijke kind: door te verbinden met de volwassene in ons die luistert naar wat het nodig heeft en handelt om daarin tegemoet te komen, kan ons innerlijke kind helen.

2 - laat emoties er zijn:

je kind mag blij zijn, maar ook boos, verdrietig, of bang. het is belangrijk dat het zich geaccepteerd en gekoesterd voelt, ongeacht zijn gevoel of gedrag. jouw aanwezigheid kan trouwens de emotionele veiligheid bieden om spanning los te laten, en dat is eigenlijk iets heel moois. laat het dus maar zoveel mogelijk gebeuren – op een geweldloze manier uiteraard, hoewel dat ook niet gemakkelijk is, I know.

huilen, boos zijn of je angsten delen kan enorm opluchten. als je altijd alles opkropt, komt het er uiteindelijk toch eens uit – en meestal veel erger.

om je een idee te geven: bij ons zoontje probeerde ik bedtijd vroeger altijd op een bepaalde manier te laten verlopen zodat driftbuien vermeden werden, omdat die zo intens waren en ik dan bang was dat hij anders nooit ging slapen. sinds wij door hebben dat onze kinderen best ontladen voordat ze gaan slapen, slapen ze beter. alles wat er overdag uit is, moet er ’s nachts niet meer uit.

heel hard lachen werkt ook als ontlading trouwens, het moeten niet altijd driftbuien zijn…

3 - laat je kind voelen dat het gedragen wordt:

letterlijk en figuurlijk.

het dragen van je kindje in een draagdoek/-zak, of gewoon in je armen, kan jullie beiden een heerlijk gevoel geven en heeft bovendien veel voordelen - zowel op praktisch vlak, als op vlak van ontwikkeling en veilige hechting.

eerlijk is eerlijk: zelf had ik een haat/liefde-relatie met mijn draagdoek. als je maanden aan een stuk alle slaapjes in de draagdoek laat plaatsvinden omdat je een velcro-baby hebt, begint je rug uiteindelijk wel te protesteren, voel je je touched out, en snak je naar persoonlijke ruimte. maar achteraf ben ik toch blij dat we het op deze manier gedaan hebben. dat we zacht bleven. andere opties waren zelfs geen opties in onze ogen.

daarnaast is het ook belangrijk dat je kindje zich gedragen voelt op een ander niveau. dat ze voelen dat je er altijd bent, ook als je er niet - fysiek - bent. als je al vanaf de babytijd op een geruststellende manier tegen hen praat, en dit blijft doen, kan wat jij tegen hen zegt hun innerlijke stem worden die hen veiligheid en vertrouwen biedt.

4 - laat je kind voelen dat het erbij hoort en ertoe doet:

als je je kind laat voelen dat je hem belangrijk vindt en hem waardeert om wie hij is, is de kans groter dat hij dat later ook over zichzelf vindt.

dit kan je doen door te laten merken dat je rekening houdt met hem, dat je kleine dingetjes onthoudt die hij zegt, dat je positieve dingen over hem tegen anderen zegt in zijn bijzijn. geef hem geregeld ook eens echte één op één echte aandacht – los van eventuele broers of zussen. dat kan gaan van een namiddagje weg, tot samen even dansen of een spelletje spelen, of samen een klusje doen – zonder hoge verwachtingen... ;) je kindjes ’s avonds individueel een boekje voorlezen in plaats van tegelijkertijd is ook fijn.

het gaat erom dat jouw onverdeelde aandacht naar hem gaat, en dat hij voelt dat je graag bij hem bent en tijd alleen met hem doorbrengt.

zo zal zijn gevoel van zelfwaarde stijgen.

bij ons is het bijvoorbeeld momenteel zo dat de jongste op woensdag naar de kinderopvang gaat, zodat ik na school een paar uur alleen ben met de oudste. op die manier kan ik die uren echt volledig aanwezig zijn bij hem en is er ruimte voor spontane plannetjes. dat zijn de momenten waar je allebei veel aan hebt, en die vaak een blijvende herinnering kunnen vormen. ik zal me in ieder geval altijd die dag herinneren dat we spontaan een sneeuwwandeling gingen maken, waarbij we sporen van dieren zochten en sneeuwengels maakten op mensen hun oprit. heerlijk om helemaal in het hier en nu te kunnen zijn met je kind – er kwam geen foto bij te pas want mijn telefoon zat ver weg.

5 - geef je kind ruimte:

geeft hij aan dat hij niet geknuffeld wil worden of alleen wil zijn?

schreeuwt hij – letterlijk of figuurlijk: ‘laat me gerust!’?

doe dat dan - hoe verschrikkelijk aartsmoeilijk dat soms ook is.

geef hem de ruimte die hij nodig heeft.

dat zal jullie uiteindelijk dichter bij elkaar brengen.

het kan ook nodig zijn om hem te helpen ontprikkelen, door bijvoorbeeld te gaan wandelen, ervoor te zorgen dat er niet teveel prikkels in huis zijn, of een lekker schuimend badje te laten vollopen.

6 - leef voor:

toon dat jij zelf ook niet perfect bent, dat je fouten maakt, dat je twijfels en angsten hebt, dat je rust nodig hebt, dat je plezier beleeft, dat je geniet, dat je lief bent voor (on)bekenden.

een tijdje geleden begon ons zoontje spontaan ademhalingsoefeningen te doen. wat er toen door me heen ging van trots en blijdschap…

7 - zorg voor oxytocine-boosts.

hopelijk weet je al dat je niet kan verwennen met nabijheid en knuffels?

en anders mag je het nu aanvaarden, als een geschenkje, dat dat dus zo is. een mens heeft aanraking nodig. we kunnen het verleerd zijn door trauma’s, maar in onze natuur hebben we het nodig.

oxytocine, het gelukshormoon, komt hierdoor vrij en dat zorgt voor ontspanning, rust en een diepere band.

wrijf in het passeren eens over het hoofdje van je kinderen, laat ze eens goed bij je bijtanken wanneer dat nodig is, knuffel ze en laat pas los wanneer ze zelf loslaten.

en asjeblief, als je kindje niet kan slapen - en de situatie is zo dat het gaat/werkt: laat je kindje bij je slapen. dat hebben wij in het begin amper durven doen ‘omdat dat niet mocht’, maar je slapende kindje dichtbij je hebben – en tussendoor knuffels en ‘ik hou van jou’s’ krijgen, is gewoon het beste gevoel ter wereld. zeker als je overdag minder bij je kinderen aanwezig kan zijn, haal je dat op deze manier een stukje in.

het gelukshormoon komt trouwens ook vrij wanneer je samen gek doet of lieve dingen tegen elkaar zegt.

8 - laat je kind zich gelijkwaardig voelen:

een kind is ook een mens. een klein mensje. dat dingen voelt en ervaart. dat met respect behandeld wil worden zoals jij en ik. dat een persoonlijkheid heeft, en een mening, die soms heel duidelijk is ;)

probeer dit in je achterhoofd te houden, en probeer zoveel mogelijk op een vriendelijke, respectvolle manier tegen – en met - hen te praten, liefst op gelijke hoogte.

stel je geregeld de vraag: zou ik dat zelf leuk vinden? of: hoe zou ik me daarbij voelen?

uiteraard zijn er grenzen nodig, en ik zeg zelf waarschijnlijk iets te vaak ‘ja’ – omdat ik hun argumenten écht kan volgen ;) - maar gewoon nee zeggen om nee te zeggen, is eigenlijk niet echt eerlijk.

je kan hen gerust inspraak geven: wat maakt het uit dat ze met twee verschillende sokken naar school willen? of een prinsessenkroon?

je excuseren valt daar trouwens ook onder. onlangs verloor ik na een lange, vermoeiende dag mijn geduld tegen ons zoontje. toen ik gekalmeerd was, ben ik me gaan excuseren: ‘sorry dat ik zo boos was liefje, ik word sneller boos wanneer ik heel moe ben. het heeft niets met jou te maken.’.

weet je wat ik als antwoord kreeg?: ‘het is ok mamaaa, ik denk er gewoon niet meer aan. het geeft niet. ik hou van jou en ik zie je graag’. je begrijpt dat ik het toen niet droog kon houden 😊

9 - lach naar hen / met hen:

het is zo waardevol om aan de ene kant sámen te lachen, te spelen, te dansen, … en aan de andere kant te laten merken dat je blij bent om hen te zien: als jij oplicht als ze de kamer binnen komen, of gewoon vriendelijk naar hen glimlacht wanneer ze passeren, doet dat iets met hen.

10 - werk aan jezelf:

als één van bovenstaande dingen niet werd ingevuld toen jij kind was, kan dit sporen nalaten. dus praat met je innerlijke kind. zoek er verbinding mee. je zal zien dat het dan ook gemakkelijker wordt om met je kinderen te verbinden.

geloof me, ouderschap is voor mij ook écht geen walk in the park.

maar gaandeweg leer je bij en groei je als ouder.

het is met zoeken, kwijtraken en (terug)vinden.

het is met veel vallen en opstaan.

bovendien leven we momenteel echt niet in een gemakkelijke maatschappij om te kunnen afstemmen op je (innerlijke) kind, dus wees niet te streng voor jezelf.